Fragment książki Hugona Bettauera Prawo pięści

Zgodnie z wcześniejszą obietnicą publikujemy dziś bezpłatny fragment powieści kryminalnej Prawo pięści napisanej przez Hugona Bettauera  w 1920 roku. Jest to premierowe wydanie polskiego przekładu.

Rozdział 1

Oskar Fels wszedł do ogromnego, wypełnionego gwarem rozmów pomieszczenia w redakcji „Weltpresse”. Rzucił kapelusz na biurko, zawiesił palto na oparciu krzesła i zatarł ręce, aby je rozgrzać. Nieprzyjemny pomruk zza sąsiedniego biurka przerwał jego hałaśliwe zachowanie.

– Ach, już pan jest, kolego! I do tego niewyspany? – rzucił mimochodem Fels.

Pomruk zamienił się w głośne prychnięcie. Julius Grubenheld, szef działu regionalnego i bezpośredni przełożony Oskara, nie odpowiedział. Tłumił w sobie wybuchy złości, ponieważ zwykle nie miał odwagi wdawać się z Felsem w potyczki słowne. Tak było również tym razem. Jak większość neurasteników Grubenheld był z rana nieznośny, wściekły, w kiepskim humorze i wyczulony na każdy, nawet najmniejszy szmer. Najchętniej zaszyłby się gdzieś w piwnicy i przebywał tam do momentu, gdy wyrwie go z odrętwienia „głos Pana” i tchnie w niego nowe życie. „Panem” był właściciel wydawnictwa „Weltpresse”, którego Grubenheld uwielbiał i zarazem nienawidził, cenił i gardził nim w taki sam sposób, jak niewolnicy kochają i nienawidzą, gardzą i ubóstwiają swoich panów. Uważał szefa za łajdaka, jego polecenia za idiotyczne, częste zarzuty zaś za czystą złośliwość. Ale kiedy wzywany był przed oblicze wydawcy, jego nienawiść zmieniała się w pokorę, zaś poranny, jeszcze ochrypły głos stawał się łagodny i stonowany, pełen uwielbienia. Fels, który nie dbał o dobre stosunki ze „starym”, patrzył z politowaniem na swego przełożonego i robił wszystko, aby Grubenheld odczuwał jego intelektualną wyższość. Wyraźne różnice można już było dostrzec w wyglądzie zewnętrznym obu dziennikarzy. Fels – wysoki, silny brunet, pełen tempera-mentu, o czarnych oczach, z których promieniowała radość życia i silna wola. Z kolei Grubenheld – zgarbiony, delikatny, niezdarny, o nieco zamglonych, niebieskich oczach, pomarszczonej twarzy, na której swoje piętno pozostawiły złudne nadzieje, nocna harówka, chorobliwa, ale i próżna ambicja.

Fels z hukiem usiadł na krześle, przekartkował pospiesznie notatki i powiedział:

– Co za gówno! Znowu nic się nie dzieje!

Naburmuszony Grubenheld odpowiedział łamiącym się, bełkotliwym głosem:

– Nic się nie dzieje? Moim zdaniem wystarczy na dwie kolumny w wieczornym wydaniu o otwarciu nowych wystaw. 

– Wystarczy na pewno, ale to nic ciekawego. Przecież to największy gniot. Jedna kolumna na temat: „Wśród widzów spotkać można było”, a druga – z błyskotliwymi wypowiedziami szacownego sekretarza stanu, w rodzaju „bardzo piękna”, „bardzo nastrojowa”, „czy malował to pan z natury?”, „pięknie wyszło” i tak dalej.

– Drogi kolego, nie mam teraz czasu ani ochoty, aby dyskutować o znaczeniu tego rodzaju wydarzeń dla naszego wydawnictwa, lecz muszę pana prosić o…

Na szczęście dyskusja została przerwana. Rozległy się dwa dzwonki telefonu Grubenhelda, które oznaczały, że przebywający w swoim mieszkaniu wydawca chce porozmawiać z szefem działu regionalnego. W okamgnieniu Grubenheld opanował się i z największą uwagą, trzymając jedną ręką słuchawkę przed sobą, jakby chciał odgrodzić się od wszelkich hałasów, krzyknął do mikrofonu:

– Dzień dobry! Dobrze się spało? Tak? Cieszę się. Dobry sen jest przy pańskiej ogromnej pracowitości najważniejszy. Chciałbym panu pogratulować artykułu wstępnego! Cały Wiedeń mówi tylko o nim. Słucham? Mówił już panu o tym pan Untermacher? No tak, nie wiedziałem, że rozmawiał już pan z nim wcześniej.

 Głos Grubenhelda przybrał urażony ton.

– Nie, nie ma nic szczególnego. Jakiś większy pożar w dziewiątym okręgu, wypadek kolejowy pod Pragą, ale to zwykły pociąg osobowy, a więc nic ciekawego dla naszych czytelników. Aha, i jeszcze obszerna relacja z otwarcia wystawy w Domu Sztuki. Tak, oczywiście, bez wątpienia, to należy się naszym czytelnikom. Zresztą powiedziałem już koledze Felsowi, że ta relacja ma dla nas ogromne znaczenie. Oczywiście, musimy napisać o tym dużo więcej niż „Tagespost”.

Fels przysłuchiwał się rozmowie z szyderczym uśmiechem, po czym wygarnął:

– Drogi kolego, skąd pan wie, że cały Wiedeń mówi o naszym artykule wstępnym? Dopiero wstał pan z łóżka! I dlaczego cały czas kłania się pan nisko? Przecież  stary tego nie widzi. Proszę się wyprostować, bo nabawi się pan skrzywienia kręgosłupa.

Również i ta dyskusja została zakończona. Do pomieszczenia wpadł chłopak na posyłki.

– Panie doktorze – rzekł, zwracając się do Grubenhelda. – Właśnie dzwonili z kawiarni „Türkenschanzpark”. W domu w dzielnicy Cottage[1], przy Kastanienstrasse 42 popełniono okropną zbrodnię. Właścicielka domu oraz jej siostra zostały zamordowane!  

Grubenhelda ogarnęło wielkie podniecenie. Zaczął szybko przebierać rękami i nogami. Fels z kolei zachował całkowity spokój, jak gdyby sprawa go nie interesowała, i zaczął pisać artykuł o otwarciu wystawy w Domu Sztuki. Grubenheld zbeształ reportera:

– Nie słyszał pan? Cottage, to musi być dokładnie zbadane i opisane!

Dziennikarz odrzekł:

– Tak jest, nie jestem przecież głuchy. Pojadę tam i  przyjrzę się tej sprawie.

Pozostawiwszy podekscytowanego kolegę, chwycił palto, kapelusz i spokojnie opuścił budynek wydawnictwa. Zatrzymał taksówkę i kazał zawieźć się na Kastanienstrasse.

Rozdział 2

Dom pod numerem 42, położony przy najstarszej ulicy wytwornej wiedeńskiej dzielnicy willowej Cottage, w cichej, prawie zapomnianej alei pełnej kasztanowców, był otoczony przepięknym starym ogrodem kwiatowym. Także teraz, w lutym, mimo że drzewa straciły swoje okrycia, trudno było dostrzec fasadę willi, przypominającej wspaniały pałac. Poniżej szczytu budynku, od frontu widoczny był, świecący złotym blaskiem, napis „Villa Mabel”. Dwupiętrowy budynek z najlepszego okresu wiedeńskiego baroku, z wjazdem od strony głównego wejścia, sprawiał wrażenie luksusowego. Stał samotnie, z sześcioma oknami zwróconymi w stronę alei. Na wysokim parterze znajdowały się salon i hall, na pierwszym piętrze zaś – pokoje dzienne oraz sypialnie, nad nimi z kolei pokoje gościnne i pomieszczenia służby.

Kiedy Fels nadjechał taksówką, tłumy ludzi zgromadziły się już przed okratowaną bramą ogrodu. Strażnik nikogo nie wpuszczał. Gdy Fels okazał swoją legitymację, policjant otworzył bramę, zasalutował ufnie i powiedział:

– Na dole, pierwszy pokój po prawej.

Fels poczuł, jak zebrany tłum gapiów śledził go zazdrosnymi spojrzeniami. Na jego może odrobinę zbyt pełnej twarzy z widocznym podstrzyżonym angielskim wąsem zagościł osobliwy, ironiczny, nieco pogardliwy uśmiech. Chwilę później pojawił się samochód, w którym dostrzec można było głównego komendanta wiedeńskiej policji, doktora Lerchenfelda i jego prywatnego sekretarza. Komendant dogonił dziennikarza tuż przed głównym wejściem, poklepał po ramieniu i rzekł:

– No, w końcu prasa ma swoją kolejną sensację! Podwójne morderstwo przy jednej z prestiżowych wiedeńskich ulic to łakomy kąsek dla „Weltpresse”. Na Boga, twój szef także mieszka w dzielnicy Cottage! Potraktuje to morderstwo jako osobiste zagrożenie i w swoim artykule wstępnym będzie udzielał policji dobrych rad. To może być całkiem ciekawe.

– Nic mi na ten temat nie wiadomo – odpowiedział chłodno Fels. – Wiem jedynie, że popełniono tam morderstwo.

Z pięknego obszernego korytarza weszli do pokoju położonego po prawej stronie. Pomieszczenie, w którym zgromadzili się policjanci, było z pewnością męskim salonem. Dolna część ścian wyłożona była ciemnym drewnem, górna zaś – pokryta zielonym, skórzanym obiciem. Ogromne, dyplomatyczne biurko, palarnia, stół do gry, wbudowane regały na książki, a pomiędzy nimi, na ścianach stare, drogocenne angielskie sztychy. Za biurkiem siedział policjant, który wyraźnym charakterem pisma zapisał już pokaźną liczbę arkuszy papieru. Wokół stołu do gry zebrali się ubrani po cywilnemu detektywi. Dwie płaczące dziewczyny opuszczały właśnie pokój.

Jednym z mężczyzn był szef wydziału bezpieczeństwa policji wiedeńskiej, dyrektor Anton Lechner, drugim zaś jego zastępca, nadkomisarz Hermann, starszy, niski mężczyzna, pełniący funkcję rzecznika policji, którego zadaniem było przygoto-wywanie oświadczeń dla prasy. Za detektywami przystanął, opierając się o ścianę, z rękami skrzyżowanymi na piersiach, wysoki, szczupły, gładko ogolony mężczyzna z haczykowatym nosem i binoklami, zza których widać było mądre, szare oczy. Był to komisarz policji kryminalnej, doktor Heinrich Bär, jeden z najsku-teczniejszych śledczych niemiecko–austriackiej republiki, któremu zawsze powierzano rozwiązywanie najtrudniej-szych spraw. Nie tak dawno został bohaterem trudnego, międzynarodowego śledztwa dzięki wykryciu szajki fałszerzy banknotów działającej w sześciu miastach. Temu trzydziestoletniemu mężczyźnie przepowiadano wielką karierę w policji. Kiedy komendant wszedł do pomieszczenia razem z dziennikarzem, komisarz Bär uśmiechnął się i skinął głową temu ostatniemu. Obu łączyły przyjacielskie relacje. Często spotykali się w tej samej kawiarni i wspólnie pracowali nad rozwią-zaniem interesujących zagadek kryminalnych.

Dyrektor Rechner wziął protokół do ręki, ukłonił się raz jeszcze komendantowi i zaczął czytać, podczas gdy Fels notował:

– Panie komendancie, pozwoli pan, że przedstawię wszystko, co do tej pory zostało ustalone: dom, w którym się znajdujemy, należy do małżeństwa Augusta i Mabel Langerów. Pan Langer ma trzydzieści sześć lat, urodził się i wychował w Wiedniu, jednak przed ukończeniem gimnazjum wyjechał z kraju i zamieszkał u wuja, który posiadał fabrykę urządzeń precyzyjnych w Londynie. W Anglii August Langer poznał córkę innego fabrykanta z tej samej branży i przed piętnastoma laty poślubił pannę Mac Lean. Dzięki temu małżeństwu wszedł w posiadanie ogromnego majątku. Po kilku latach odziedziczył firmę teścia i przeprowadził się do Wiednia, gdzie wybudował nowe zakłady. Pozostawione w Anglii przedsiębiorstwa wydzierżawił krewnym swojej żony. W czasie wojny August Langer powiększył swój majątek dziesięciokrotnie, ponieważ nie tylko zarabiał miliony w kraju, lecz także uzyskał ogromne przychody w wysokości połowy zysku z udziałów w angielskich przedsiębiorstwach. Gdy Langer przed jedenastu laty przeniósł się do Wiednia, kupił willę, którą wraz z żoną urządził w prawdziwie książęcym stylu. Przez te wszystkie lata towarzyszyła im panna Kathleen Mac Lean, młodsza o dwa lata siostra pani Langer. Miała ona widoczną wadę kręgosłupa i z tego powodu nie mogła znaleźć męża. Małżeństwo Langerów było bezdzietne. Poza nimi w domu mieszkali jeszcze pokojówka, kucharka, kamerdyner i ogrodnik. Kamerdyner wyjechał wczoraj z panem Langerem do Pragi, ogrodnik, z pochodzenia Holender, jest od miesiąca na urlopie w swojej ojczyźnie, ponieważ teraz, w lutym, nie ma tu nic do roboty. Szofer Langerów nie mieszkał z nimi. Obecnie przebywa w Essen, gdzie odbiera nowe auto pana Langera. Prywatny sekretarz Augusta Langera, mecenas Holzinger, pracuje tu od jedenastej przed południem do drugiej po południu.

W ten sposób dochodzimy do okropnego wydarzenia, które nas tu dziś sprowadziło. Jak już wspominałem, August Langer wyjechał wczoraj rano w celach służbowych do Pragi i zabrał ze sobą kamerdynera. Ponieważ ogrodnik przebywa w Holandii, a szofer w Essen, w domu pozostały tylko cztery osoby: pani Langer, jej siostra i dwie służące. Wczorajszy dzień minął spokojnie. Obie panie pojechały po południu wynajętym samochodem do centrum miasta i zrobiły zakupy. Wróciły około ósmej wieczorem, zjadły kolację i poszły spać około jedenastej. Sypialne obu pań znajdują się na pierwszym piętrze od strony wschodniej. Oddzielają je dwa małe pokoje oraz garderoby. Pokojówka oraz kucharka mają wspólny pokój, mieści się on na drugim piętrze i wychodzi na zachód. Znajduje się zatem po przeciwnej stronie domu i można powiedzieć, że jest znacznie oddalony od pomieszczeń sypialnych obu pań. W sypialniach pań domu znajduje się elektryczny dzwonek połączony z pokojem służących. Dziewczęta, które poszły spać zaraz po paniach, nie słyszały nic niepokojącego. Żadnych kroków, hałasów czy krzyków. Pani Langer i jej siostra należą do osób, które wstają bardzo wcześnie i prawie zawsze proszą o śniadanie, dzwoniąc około ósmej rano. Lecz kiedy dzisiaj mijał kwadrans za kwadransem, a dzwonka nie było słychać, pokojówka Anna Prohaska za piętnaście dziewiąta udała się do sypialni pani Langer, otworzyła drzwi i zajrzała do środka. To, co zobaczyła, spowodowało, że wydała z siebie przeraźliwy krzyk, na odgłos którego kucharka Marie Bittner wybiegła z położonej obok sutereny kuchni. Pani Langer, z siną twarzą i szeroko otwartymi ustami, leżała w łóżku, a jej ręce o sztywnych palcach leżały szeroko rozpostarte. Pokojówka pochyliła się nad swoją panią i natychmiast stwierdziła, że jest ona martwa. Wspólnie z kucharką przebiegła przez obie garderoby do sypialni panny Mac Lean i ujrzała ten sam widok, z tą różnicą, że nogi panny Mac Lean zwisały z łoża.

Obie służące wybiegły z krzykiem na ulicę, wołając o pomoc. W ten sposób zaalarmowały przechodniów oraz sąsiadów. Na miejscu natychmiast pojawił się policjant, a już wpół do dziesiątej byłem na miejscu, wraz z moim zastępcą, protokolantem, komisarzem kryminalnym doktorem Bärem oraz pozostałymi detektywami. Kilka minut po nas przybył lekarz sądowy, doktor Bondi, który obecnie zajmuje się badaniem ciał obu ofiar. Według nas obie kobiety zostały przed kilkoma godzinami napadnięte podczas snu i uduszone. Nawet bez dokładnego zbadania ciał, zauważyliśmy ślady duszenia na szyjach obu kobiet. W sypialni pani Langer dolne szuflady toaletki były wysunięte. W górnej szufladzie znajdowała się kasetka z kości słoniowej, w której, według relacji pokojówki, pani Langer przechowywała drogocenną biżuterię. Ta kasetka o długości czterdziestu, szerokości trzydziestu i wysokości dwudziestu pięciu centymetrów była otwarta. Jej zawartość prawdopodobnie skradziono.

– A więc bez wątpienia jest to morderstwo na tle rabunkowym – zauważył komendant.

– Według wszelkiego prawdopodobieństwa, tak – odrzekł szef wydziału bezpieczeństwa, podczas gdy doktor Bär powstrzymał się od wszelkich komentarzy, mimo że komendant rzucił w jego kierunku pytające spojrzenie. Fels z kolei ze spokojem wszystko notował.

Dyrektor Lechner kontynuował:

– Powstrzymałem się od dokładnych oględzin ciał, zanim doktor Bondi ich nie zbada. Mimo tego mogę stwierdzić, że panna Mac Lean miała na ręku złoty zegarek, który podczas szamotaniny z mordercą został stłuczony. Zegarek ze zbitym szkiełkiem zatrzymał się na godzinie drugiej dwadzieścia. Można więc przyjąć, że jest to czas popełnienia przestępstwa. Pokojówka potwierdziła, że pani Langer nigdy nie zdejmowała zegarka na noc.

Wytypowanie sprawców zbrodni nie wchodzi na razie w rachubę. Zarówno kucharka, jak i pokojówka pracują w domu od prawie dziesięciu lat. Obie są kobietami o delikatnej, kruchej posturze i wydają się być ogromnie wstrząśnięte tym okropnym wydarzeniem. Oczywiście przydzieliliśmy im dyskretną ochronę, a gruntowne sprawdzenie ich działań nie przyniosło żadnego rezultatu. Najważniejszą wypowiedzią, jaką udało nam się uzyskać, jest następująca relacja obu służących: jedna z pokojówek udała się o siódmej rano do wejścia od strony ogrodu, aby odebrać dostarczoną do skrzynki na listy gazetę. Drzwi wejściowe do domu oraz furtka były dokładnie zamknięte, a dodatkowe zabezpieczenie znajdowało się w należytym porządku. Gdy furtka jest zamknięta, można ją otworzyć odciągając pokrywę wewnętrznego zamka do góry. Jest to jeden z wielu mechanizmów zabezpieczających, jakie stosowane są w wielu domach w tej dzielnicy. Morderca lub mordercy musieli więc, zarówno furtkę, jak i bramę otworzyć kluczem oraz znać zasadę działania mechanizmu zabezpieczającego. Ślusarze nie stwierdzili żadnych uszkodzeń. Podobnie, bez znajomości układu pomieszczeń w willi oraz wiedzy na temat wyjazdu pana Langera, popełnienie zbrodni nie byłoby możliwe. Ten fakt powinien ułatwić nam dalszą pracę, ponieważ dzięki temu krąg podejrzanych osób będzie ograniczony.

  

Rozdział 3

Gdy szef wydziału bezpieczeństwa zakończył swoją relację, otworzyły się drzwi i do pomieszczenia weszło dwóch policjantów. Pierwszy z nich poinformował, że doktor Bondi zakończył badanie ciał i czeka na górze. Drugi wyjaśnił, że właśnie skończył rozmowę telefoniczną z dyrekcją policji w Pradze. Jeden z wyższych urzędników policji praskiej przekazał panu Langerowi w hotelu „Blauer Stern” informację o tych tragicznych wydarzeniach. August Langer omal się nie załamał i natychmiast zamówił sportowe auto, aby jak najszybciej wrócić do Wiednia. Ponieważ szoferowi udzielono specjalnego pozwolenia na jazdę z prędkością powyżej dozwolonej, Langer powinien przyjechać około piętnastej.

W tym czasie zjawiło się jeszcze wielu innych dziennikarzy i wszyscy udali się do pokojów obu zamordowanych kobiet. Widok uduszonych ofiar był wstrząsający. Jeden z reporterów nie przepuścił okazji, by podzielić się mało taktownym komentarzem:

– No tak, zbyt piękne to one nie były!

Nie, rzeczywiście nie były! Pani Langer była typem chudej, mało atrakcyjnej Angielki o kościstej budowie ciała, z dużymi stopami, o rzadkich włosach w kolorze brudnej żółci, z wąskimi ustami i dużymi wystającymi zębami. Z kolei panna Mac Lean, ze swoim skrzywionym kręgosłupem, czarnymi gęstymi włosami i zrośniętymi brwiami wyglądała odpychająco. Po powierzchownej obdukcji zwłok mężczyźni przeszli przez przedpokój i udali się do pełniącej rolę jadalni sali, gdzie doktor Bondi opisał sytuację z medycznego punktu widzenia:

– Obu morderstw dokonano przed mniej więcej siedmioma godzinami, a więc około drugiej w nocy. Kiedy obie kobiety spały, morderca zakradł się do ich sypialni i prawą ręką ścisnął szyję ofiary, przy czym w obu przypadkach kciuk sprawcy spoczywał na krtani. Następnie z ogromną siłą zacisnął ją tak, że ofiara jeszcze przez kilka sekund żyła, ale z pewnością nie mogła wydobyć z siebie krzyku. W obu przypadkach krtań jest zaciśnięta, a więc kobiety musiały niemal natychmiast stracić przytomność. Dobrze zbudowana panna Mac Lean mogła się dłużej bronić, o czym świadczy fakt, że nadgarstkiem, na którym nosiła zegarek, uderzyła o mosiężny element oparcia łóżka, wskutek czego zbiła cyferblat. W każdym razie morderca działał w taki sposób, że nie został zraniony przez ofiary. Potwierdziło to mikroskopowe badanie dosyć długich paznokci obu kobiet.

 Na podstawie śladów pozostałych po duszeniu można wnioskować, że obie kobiety zostały zamordowane przez tego samego sprawcę. Ta osoba musiała być bardzo silna i mieć duże dłonie. Sprawca używał rękawiczek, najprawdopodobniej z zamszu. Ta wyrafinowana ostrożność sprawia, że badanie daktyloskopowe śladów duszenia jest bezcelowe.

W pokoju zaległa głęboka cisza, którą po chwili przerwał komendant główny. Marszcząc czoło, rzekł wyraźnie nerwowym tonem:

– Szanowni państwo, na pewno przyznacie mi rację. Przed nami ogromna zagadka do rozwikłania. Od chwili popełnienia zbrodni minęło prawie osiem godzin. Wystarczająco dużo, aby zatrzeć ślady, ukryć skradzione przedmioty, a nawet przekroczyć granice naszego małego kraju. Panie doktorze Bär, proszę, aby wszystkie czynności śledcze przeprowadzone zostały z pełnym zaanga-żowaniem i przy wykorzystaniu wszelkich dostępnych środków. Jeśli i ten sprawca nie zostanie wykryty, utracimy prestiż, którego nie uda się nam już odzyskać, tym bardziej, jeżeli nadal nie będziemy mogli odnaleźć mordercy z Schönbrunnerstrasse.

Doktor Bär ukłonił się komendantowi i odpowiedział:

– W pełni doceniam zaufanie, jakim obdarzył mnie pan komendant i wykonam należycie swoje obowiązki. Natomiast, jeśli chodzi o morderstwo z Schönbrunner-strasse, pozwolę sobie zauważyć, że mam konkretne ślady prowadzące do sprawcy, którego będę mógł aresztować już dziś, o ile nie opóźnię tej czynności, aby móc go jeszcze poobserwować z powodu kilku istotnych dla sprawy aspektów. W tym przypadku mamy do czynienia z zagad-ką, której nie będę mógł rozwiązać, przynajmniej dopóki pan Langer nie wróci do Wiednia. Tylko on może nam odpowiedzieć na kluczowe pytania. Tylko on może nam przekazać, jakie kosztowności zostały skradzione. Przesłuchałem już na tę okoliczność obie służące, ale ich informacje nie są zbyt precyzyjne. Wspominają wprawdzie o drogocennym sznurze pereł, wielu pierścionkach, broszkach, spinkach i tak dalej, ale nie mogą opisać ich dokładnie. Torebka z szylkretu[2], która należała do pani Langer, leżała na stoliku nocnym i poza drobnymi monetami, nie zawierała żadnych pieniędzy. Pokojówka nie wie też, czy i jaka kwota znajdowała się w torebce. Po oględzinach dokonanych w pokoju panny Mac Lean możemy stwierdzić, że nic nie zginęło, ponieważ w leżącej na szafce torebce znaleźliśmy dwa tysiące koron, zaś sporo biżuterii, także tej wartościowej, spoczywało w szufladach nocnego stolika.

Nie podejrzewam obu służących. Kucharka sprawia wrażenie skromnej, nieco ograniczonej umysłowo osoby. Pokojówka pochodzi z dobrej rodziny i jest zaręczona z nauczycielem szkoły państwowej, który mieszka w Linzu. To niemożliwe, aby sama popełniła te zbrodnie. Nie wykluczam natomiast, że mogła kogoś wynająć albo pomóc sprawcy. W chwili obecnej nie mam żadnych konkretnych tropów, zwracam jednak uwagę, że nie przesłuchaliśmy jeszcze prywatnego sekretarza pana Langera, to znaczy mecenasa Holzingera. Wysłałem już moich ludzi do jego mieszkania przy Florianigasse, ale nikogo tam nie zastali. Zakładam, że mecenas wkrótce się tu zjawi.

W tym momencie wszedł jeden z detektywów i zameldował, że mecenas Holzinger właśnie przyszedł. Do pokoju wkroczył prywatny sekretarz Augusta Langera.

Książkę drukowaną można kupić bezpośrednio od tłumacza TUTAJ

WAŻNE: Kupując bezpośrednio od tłumacza wspierasz akcję przetłumaczenia kolejnych, nieznanych powieści Hugona Bettauera na język polski. Jest to autorska inicjatywa tłumacza "pro bono publico" zainicjowana bez żadnego wsparcia finansowego zewnętrznych instytucji. 

---

[1] Cottage – dzielnica willowa w Wiedniu w okręgu Währig oraz Döbling.

[2] Szylkret – materiał z rogowych płytek, pokrywających pancerz żółwi szylkretowych wykorzystywany dawniej do wyrobu drobnej galanterii.